Το 1929 είχαμε τη σοβαρότερη οικονομική κρίση που με τα επακόλουθα της ανάγκασε την οικονομική επιστήμη να αναθεωρήσει τα θεωρήματά της, και αυτό έγινε με αρκετό αίμα
ανθρώπων. Σε πρώτη φάση με το οικονομικό κραχ και σε δεύτερη και πιο μακροχρόνια εξέλιξη, τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ας μεταφερθούμε στο 1929 προκειμένου να βρούμε τους ενόχους της κρίσης αυτής, κάτι που ακόμη και σήμερα οι οικονομολόγοι αρνούνται να το κάνουν ορθά και ερμηνεύουν τα δεδομένα κρύβοντας το βραχυκυκλωμένο οικονομικό σύστημα που σύντομα θα ξανασκάσει ως μια κορεσμένη οικονομική φούσκα.Ως αρχή να δώσουμε μια εντελώς περιγραφική ερμηνεία στο τι είναι φούσκα. Φούσκα είναι όταν κάποιο προϊόν συναλλαγής αποκτά σημαντικά μεγαλύτερη αξία λόγω ζήτησης από αυτή που πραγματικά έχει ή προσδοκάται μεγάλη αξία αυτού στο μέλλον. Άρα όποιος επενδύει στην φούσκα αποσκοπεί στο μεγάλο εύκολο κέρδος με υψηλό ρίσκο. Τι συνέβη λοιπόν το 1929;
Είμαστε στην εποχή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) όπου πολλοί Αμερικανοί άντρες πολεμούσαν στην Ευρώπη. Η ζήτηση εργασίας στην Αμερική ήταν υψηλή, αλλά και λόγω αναγκαιότητας αρκετές θέσεις εργασίας καλύφθηκαν από τις γυναίκες. Επιστρέφοντας οι άντρες από τον πόλεμο έρχονται αντιμέτωποι με ένα πρώιμο φεμινιστικό κίνημα περί καριέρας και με τις γυναίκες να αρνούνται να επιστρέψουν στις δραστηριότητες που είχαν πριν. Το κράτος των ΗΠΑ στήριξε με ευελιξία τους επαναπατρισθέντες στρατιωτικούς και τους βοήθησε στην επιχειρηματικότητα τους. Έτσι είχαμε μια ραγδαία και σχεδόν κάθετα ανοδική ανάπτυξη.
Η ανάπτυξη αυτή συσσώρευσε υπερκέρδη στους νέους επιπόλαιους επιχειρηματίες, οι οποίοι έψαχναν τρόπο να τα επενδύσουν για το μέλλον τους (κάτι ανάλογο με εμάς που κυνηγάμε να φτιάξουμε σπίτι για τα παιδιά μας). Mόνο που αυτοί τα έπαιξαν σε μετοχές. Υπήρξε μια τόσο μεγάλη μαζικότητα και ζήτηση σε αυτό μέχρι που η κατάσταση έφτασε στο σημείο, λόγω του χαλαρού θεσμικού πλαισίου, και να δανείζονται για να επενδύσουν μέχρι και σε εταιρίες χωρίς καμία αξία. Δεν υπήρχε κανένας λόγος κάποιος να φυλάξει τα χρήματα του στην τράπεζα, γιατί αυτή την επόμενη στιγμή τα δάνειζε σε κάποιον άλλον για να παίξει χρηματιστήριο ή τα έπαιζε η ίδια (οι τράπεζες διαχωρίστηκαν αργότερα σε επενδυτικές και εμπορικές). Άρα η μαζικότητα της ζημιάς που θα ερχόταν ήταν συλλογική και αργότερα παγκόσμια. Δεν υπήρχε τρόπος και μέρος για ασφαλή απόθεση χρημάτων και αξιών. Γιατί έσκασε η φούσκα;
H οικονομία είχε αποκτήσει πλούτο αγαθών και παράγωγα των επενδύσεων που έγιναν από το 1920 μέχρι το 1929, τα οποία αγαθά δεν ενδιαφερόταν ο κόσμος να τα αποκτήσει λόγω της λιτότητας που έκανε με τη βούληση του, προκειμένου να εξοικονομήσει χρήματα για να τα ρίξει και αυτά στο χρηματιστήριο. Έτσι η παραφουσκωμένη αξία των μετοχών έπαψε να υφίσταται λόγω ενός ιδιαίτερου συντονισμού του κόσμου που απείχε από την κατανάλωση των προϊόντων, που οι ίδιες οι εταιρίες της φούσκας έβγαζαν και που μέσω του χρηματιστηρίου μέχρι πρότινος τις χρηματοδοτούσαν μανιωδώς οι ίδιοι. Ποιος είναι ο ένοχος για αυτήν την κατάσταση; Ποιος ήταν ο ορισμένος να επιβλέπει την ορθή οικονομική λειτουργία; Η κεντρική τράπεζα FED είδε και ήξερε ότι με δάνεια αγόραζαν φούσκες μετοχές με εγγύηση τις ίδιες μετοχές φούσκες. Είναι στα καθήκοντα της να ξέρει και να το σταματήσει. Και έγινε το μπαμ λόγω πτώσης της ζήτησης.
Ο τραπεζικός τομέας αναγκάστηκε να αναδιοργανωθεί βάσει νέων θεωρημάτων των οικονομολόγων, οι οποίοι είχαν εντοπίσει μάλλον εσκεμμένα λάθος τον λόγο της κρίσης. Οι ευθύνες έπεσαν στον κανόνα του χρυσού και στα αυστηρά του πλαίσια σε ότι έχει να κάνει με την ρευστότητα (έτσι φτάσαμε μέχρι και στην κατάργηση του και στην παράδοση δικαιώματος στις κεντρικές τράπεζες να κόβουν νόμισμα χωρίς αντίκρισμα που γεννά πληθωρισμό). Όμως ακόμη και να υπήρχε δυνατότητα μεγαλύτερης ρευστότητας, πάλι στην φούσκα θα κατέληγε, απλά λίγο πιο μετά. Διότι η συντονισμένη πτώση της κατανάλωσης ήταν η αιτία που έσκασε η φούσκα αλλά και οι ευθύνες του τραπεζικού συστήματος της FED που δεν κινήθηκε εγκαίρως ως κεντρική τράπεζα. Το επακόλουθο ήταν η χρεοκοπία των ΗΠΑ στην κεντρική τους τράπεζα που ήταν ιδιωτικών συμφερόντων.
Ερχόμαστε στο σήμερα και στην Ελλάδα.
Η τράπεζα της Ελλάδος διατυμπανίζει και αυτή ότι έχει βρει ως ένοχο τον κανόνα του χρυσού. Είναι όμως έτσι ή την βολεύει το θεσμικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε τότε, επειδή και αυτή είναι ιδιωτική τράπεζα (όπως μας δηλώνει η ίδια με το καταστατικό της στο άρθρο 8) με υπερεξουσίες ως κράτος εν κράτει, (άρθρο 5α) για την ορθή λειτουργία του νομισματικού και οικονομικού συστήματος; Στο σύγγραμμα της με τίτλο ''Η κρίση του 1929'' περιλαμβάνει το εξής απόσπασμα (σελ.26).
Οι ομοιότητες της εποχής του 1929 με το τώρα είναι αρκετές ως προς τα χαρακτηριστικά της οικονομικής κατάστασης. Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό και οικονομικό σύστημα πάντα μέσα από τις κρίσεις και τις φούσκες που δημιουργεί προτείνει αλλαγές, ώστε να μην ξανασυμβεί το λάθος. Όμως δεν υποψιαζόμαστε το ότι τα εργαλεία αυτού του συστήματος δεν δουλεύουν σωστά ή ότι εσκεμμένα κάνουν λάθη. Όμως κάθε λάθος το πληρώνουμε εμείς και κάθε νέα λύση προτείνει την παράδοση ακόμη μεγαλύτερου παρά φύση ελέγχου στην ζωή μας και στις επιλογές μας.
Ως λύση αυτών των θεμάτων τότε προτάθηκε ένα παγκόσμιο ιδιωτικό κεντρικό τραπεζικό σύστημα για την οικονομική διαχείριση και ένα δημοκρατικό πολιτικό σύστημα που θα προκύπτει με την βούληση των πολιτών. Δημοκρατία δεν υπήρξε για διάφορους λόγους. Τώρα αυτό αλλάζει ξανά και η λύση που προτείνεται είναι ένα ιδιωτικό πολιτικό σύστημα εταιριών διοίκησης (αυτό υπήρχε και λειτουργούσε σκιωδώς πάντα). Δεν είναι διοικητικό το βραχυκύκλωμα αλλά το ότι οι πολιτικοί διοικητές μας στην ουσία είναι υπάλληλοι των τραπεζιτών. Οι ιδιώτες τραπεζίτες αποζητούν πλέον τον πλήρη και προσωπικό έλεγχο μας. Έτσι εμείς χάνουμε ακόμη και το πολιτικό κομμάτι διοίκησης που υποτίθεται ότι είχε μείνει στα χέρια μας.
Εμείς ως άνθρωποι πρέπει να προτείνουμε το αντίστροφο, διότι με δολιότητα έχουμε φτάσει ως εδώ και πρέπει να απεγκλωβιστούμε. Και η μόνη φωνή που μιλάει για ένα δημοκρατικό πολιτικό σύστημα διοίκησης από πολίτες και ένα δημόσιο τραπεζικό σύστημα που θα ανήκει στους πολίτες, είναι η Ελλήνων Συνέλευσις. Η μόνη φωνή που ακούγεται ακομμάτιστη, και κατ' επέκταση πηγαία, είναι του έθνους, και δεν εκφράζεται από κανέναν άλλον μηχανισμό εκτός από την Ελλήνων Συνέλευσις.
Είναι αναγκαιότητα και μόνη επιλογή η συστράτευση των πολιτών πριν μια νέα μεγάλη έκρηξη της φούσκας που λέγεται δημόσιο και διακρατικό χρέος. Αυτά τα δυο κατασκευάζουν ως τους ενόχους του σήμερα, προκειμένου να περάσει η διοίκηση και με την βούλα στα χέρια ιδιωτών.
Σύνταξη: Δημήτρης Λ.
https://orfanoudakisdimitrisypvoulesy.blogspot.com/2022/11/1929.html
0 Σχόλια