Ο ήχος της σιωπής…
Δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Οι διαφεντεύοντες τον τόπο, με αλχημείες και αλγόριθμους, κατάφεραν το ποθητό γι’ αυτούς αποτέλεσμα. Στην εξουσία και διακυβέρνηση της χώρας, τα εκμισθωμένα όργανα τους που έχουν δηλώσει τυφλή υποταγή. Και στην αντιπολίτευση οι διαχρονικοί γνωστοί, μαζί με νέους αιφνιδίως προκύψαντες κομματικούς σχηματισμούς, με εντυπωσιακά ονόματα και θρησκόληπτους χαρακτήρες. Βέβαια υπάρχει μια μερίδα των πολιτών που ουδόλως αιφνιδιάστηκε από το εκλογικό αποτέλεσμα. Ήταν αναμενόμενο και εκ των προτέρων γνωστό. Η μάζα όμως;;;Εδώ εγείρεται το κρίσιμο ερώτημα. Εδώ είναι η απορία που αν και επανειλημμένως έχουμε ασχοληθεί, η απάντηση ή δεν έρχεται ή προκαλεί σεισμικές δονήσεις.
Η μάζα κοιμάται. Αν και τρέχει όλη μέρα για την επιβίωση, αν και χάνει περιουσία από τα αρπακτικά, αν και δεν ανταποκρίνεται στους φόρους, αν και δεν βρίσκει περίθαλψη, αν και είναι άνεργη, αν και τα σχολεία κατάντησαν παρίες της παιδείας, αν και η εθνική κυριαρχία συρρικνούται, αν και οι ένοπλες Δυνάμεις αφοπλίζονται, αν και τα δάση καίγονται, αν και η καλλιεργήσιμη γη γεμίζει τζαμαρίες, αν και στις βουνοκορφές φυτρώνουν ανεμιστήρες, αν και η σύνταξη θα δίνεται μετά θάνατον, αν, αν, αν, ο βαθύς ύπνος δεν σταμάτησε ποτέ. Και όταν ο οργανισμός κοιμάται, φυσικόν είναι να μην αντιδρά. Αλλά να κοιμάσαι φίλε μου όρθιος μέσα στην κόλαση, την λαίλαπα, δεν είναι κολακευτικό.
Και μην ακούσω το κοινότυπο *τι να κάνω*. Αυτό δεν σε σώζει ούτε η λούφα και παραλλαγή μέσα στην μάζα, για να περνάς απαρατήρητος. Βέβαια τώρα στις παραλίες και ξαπλώστρες που μοστράρεις την μούρη σου, θέλεις να κάνεις εντύπωση. Και δολίως εξεγείρεσαι και απαιτείς ελεύθερες αμμουδιές. Για τα τόσα άλλα όμως που μαυρίζουν την ζωή σου, μούγκα.
Καλόμαθες με τα pass, τα αμέτρητα επιδόματα, τις πολύχρωμες καραμέλες,, τις μεγάλες υποσχέσεις, το ρουσφέτι, την διαπλοκή και την ρουφιανιά. Βολεύτηκες στην θεσούλα και το παίζεις μεγάλος και σατράπης έναντι των συμπολιτών σου.
Νομίζεις πως είσαι κάποιος. Δεν είσαι τίποτα. Και το μηδέν δεν σε αξίζει. Τρωκτικό της κοινωνίας. Παρασιτικό ζιζάνιο του Έθνους. Σιωπηλός δολοφόνος των παιδιών σου. Κυνικός εκτελεστής της πατρίδας.
Και σιωπάς. Σιωπάς με έναν τρομερό, εκκωφαντικό κρότο, που δυστυχώς δεν φθάνει στα αυτιά σου.
Και τον νου σου. Μην ξεχάσεις την πετσέτα.
Χρήστος Κράγιας
https://esykpddm.blogspot.com/2023/08/blog-post_20.html?fbclid=IwAR2eHkDZgntFr_wz2AVhS0tOk6H3OJsqxHqmzcv8TTp3tJvHmT9KyKNXb9g
0 Σχόλια